آمایش‌ سرزمین‌ و برنامه‌ریزی‌ منطقه‌ای‌

مقدمه

با تبیینی حساب شده از ساختار هویت ملی و جوامع منطقه ای از طریق آمایش سرزمین می توان جهت محرومیت زدایی و عدالت محوری، در مسیر برنامه ریزی منطقه ای و الگوی تقسیمات کشوری بر اساس آن، گام برداشت تا هم پیوندی، پراکندگی، همزیستی و تعادل مردم مناطق مختلف را در تقسیمات آتی مدنظر قرار داده و در کنار آن برنامه ریزی های منطقه ای را به برنامه های متمرکز کلان و سند چشم انداز بیافزاییم، تا تعادلی مناسب بین مناطق مختلف کشور برقرار شود. در مقابل یکپارچگی که پیش از این، برحسب الگویی قدیمی، یکی از اهداف گذشته تقسیمات کشوری بود، باید کنار گذاشته شود، زیرا گوناگونی های و خصایص متکثر و متنوع پهنه ایران زمین را مدنظر قرار نمی دهد. به جای آن حرکت ما به سوی همبستگی و انسجام باشد. همبستگی از طریق هم پیوندی و همزیستی مناطق مختلف و انسجام از طریق برقراری تعادل نسبی بین مناطق مختلف؛ به طوری که هر یک از اقوام علاوه بر حفظ هویت بومی و محلی، خود را بخشی از هویتی بزرگتر، یعنی “هویت ایران زمین” حس کند.

استراتژی های ملی و فراملی‌

ساختار فرهنگى هویت ملى و جوامع منطقه‏اى در آمایش سرزمین

در فرایند توسعه درازمدت، بهره بردارى بهینه از تمامى منابع سرزمین، پیوستگى‏هاى متقابل بین مناطق و