جوان و آسیب های اجتماعی و فرهنگی

مقدمه

جوانى، بهار زندگى هر انسان و دوره جوشش استعدادهاى اوست. جوانى، سرمایه گران بهایى است که با به کارگیرى صحیح آن، تمام مقاطع حیات آدمى معنا یافته و سعادت دنیا و آخرت در پرتو شناخت و برنامه ریزى صحیح در این مقطع، تأمین مى‏شود.

فصل شیرین زندگى، در جوانى یافت مى‏شود. نشاط، شادابى، تلاش، احساس نیرو و نوگرایى و ده‏ها ویژگى دیگر، در این مقطع جلوه مى‏کند. اگر در فصل بهار، طبیعت، سرشار از خرّمى، و زمین، زنده و با طراوت مى‏شود، در جوانى نیز، در جسم و جان و روح و روان انسان ویژگى‏هاى نیک و پسندیده جوانه زده و پرورش مى‏یابد.

به دلیل اهمیت این موقعیت ویژه، صاحب نظران از دیرباز تاکنون همواره کوشیده‏اند تا به جوانى و جوانان بیندیشند و براى رشد صحیح فضایل و استعدادهاى نهفته در آنان و جلوگیرى از خطرات و آسیب هایى که آنها را تهدید مى‏کند، به ارائه برنامه بپردازند. بر همین اساس و به ویژه در عصر کنونى، ضرورى‏ترین بحث پیرامون جوان، آسیب‏شناسى آن است که در این مقاله سعى مى‏کنیم گوشه هایى از آنها را بررسى نماییم.

قلمرو و محدوده آسیب پذیرى جوانان‏

همیشه منشأ آسیب‏ها و آفت‏ها، لزوماً عوامل بیرونى نیستند، بلکه در اغلب موارد، عدم استفاده صحیح از استعدادها و سرمایه‏ها و نداشتن برنامه براى به کارگیرى قواى خدادادى موجب مى‏شود تا امورى که براى حیات و بقاى جوان ضرورى هستند، خود از آسیب‏ها و آفات جوانى گردند؛ به عنوان مثال یکى از سرمایه هایى که در وجود جوانان به ودیعت نهاده شده، حس الگوپذیرى است. اگر جوان به جاى این که استعدادش را به نحو صحیح به کار گیرد و از الگوهاى خوب و صالح استفاده کند، خودش را هماهنگ و همرنگ افراد نامناسب و فاقد کمال و موفقیّت در زندگى نماید، استعداد خدادادى خود را تبدیل به آسیب و آفت کرده