وفای به عهد

وفای به عهد

عهد در لغت، به معنای نگه داری و مراعات پی در پی شیء، شناختن امری، حفظ کردن، پیمان بستن، میثاق، سوگند و نیز به معنای زمان و روزگار آمده است. پیمان نیز به معنای شرط، عهد، قرارداد و قول و قراری است که کسی با کس دیگر بگذارد که بر طبق آن عمل کند.

(وفای به عهد، به معنای به جا آوردن عهد و پیمان، نگه داری عهد و پیمان و همچنین به معنای پایداری در دوستی نیز می باشد.

اهمیت وفای به عهد از دیدگاه عقل و نقل

احترام به پیمان و لزوم عمل به آن، ریشه فطری دارد و هر انسانی آن را در نخستین مدرسه تربیت، یعنی فطرت و سرشت انسانی می آموزد و از آن الهام می گیرد. کودکان در آغاز زندگی با سرشت پاک خود، عمل به پیمان را لازم می دانند و پیمان شکنی را نکوهش می کنند و از پیمان های پوچ و توخالی برخی پدران و مادران ناراحت می شوند. این احساس مادامی که دستی از عالم خارج آنان را از راه راست فطرت منحرف نکند و یا از راه چشم و گوش، خلاف مقتضای فطرت وارد فضای فکر آنان نشود، در نهاد کودکان باقی می ماند. به دلیل فطری بودن این اصل در جامعه اسلامی، نقض عهد و پیمان از رذایل بزرگ اخلاقی شمرده می شود. می توان گفت مهم ترین سرمایه یک جامعه، اعتماد متقابل افراد به یکدیگر است. اصولاً آنچه جامعه را از صورت آحادِ پراکنده بیرون می آورد و همچون رشته های زنجیر به هم پیوند می دهد، همین اصل اعتماد متقابل است که پشتوانه فعالیت های هماهنگ اجتماعی و همکاری در سطح وسیع می باشد.